Legenda o Zielonych Dzieciach z Woolpit

Pewnego dnia, prawdopodobnie na przełomie lat 1135-1154, znaleziono dwójkę rodzeństwa. Wieśniaków zaskoczyło ich dziwne zachowanie, niezrozumiały język oraz ich wygląd. Ich oczy, ubrania i przede wszystkim skóra były bowiem zielone! Dzieci zaprowadzono do miejscowego posiadacza ziemskiego Richarda de Calne. Z początku dzieci nie chciały jeść nic innego niż zieloną fasolę, co również wprawiało w zdziwienie mieszkańców wioski. Z czasem się to zmieniło. Młodsze dziecko, chłopczyk, zmarło w niecały rok. Natomiast dziewczynka nabrała sił i pozostała w osadzie. Jej zielone zabarwienie skóry zaczęło po jakimś czasie znikać. Dziewczynka poznała mężczyznę z King's Lynn i go poślubiła. Kiedy nauczyła się języka angielskiego, opowiedziała o swoim pochodzeniu.


Jednakże najbardziej racjonalną wersję zdarzeń przedstawił Paul Harris. Wybrał się on do wioski Woolpit i dowiedział się, że mieszkańcy osady upatrują źródła opowieści w średniowiecznej legendzie o lordzie z Norfolk. Wychowywał on dwójkę rodzeństwa, które próbował otruć arszenikiem i pozostawił je w rejonie Thetford Forest. W ten sposób chciał wejść w posiadanie ziem, które miały odziedziczyć dzieci, kiedy dorosną. Mieszkańcy wierzą, że to były te dzieci, które znaleźli w jaskini. Warto zauważyć, że zatrucie arszenikiem wywołuje chlorozę, co powoduje zabarwienie skóry na zielono. Zaniedbane dzieci mogły również cierpieć na anemię. Kiedy dziewczynka zaczęła się normalnie odżywiać, jej skóra nabrała naturalnego odcienia.


Hariss zauważa również inne związki z legendą. W odległości kilku mil od Woolpit leży wioska Fornham St Martin, która może być utożsamiana z "Ziemią Świętego Marcina". Dalej leży las Thetford Forest, który dwóm porzuconym dzieciom mógł się wydawać światem bez słońca. W tym lesie jest wiele kopalni, a niektóre z nich prowadzą do Woolpit. Być może dzieci weszły do jednej z nich i wyszły na drugim końcu, w innej wiosce. W tamtych czasach ludzie nie podróżowali na wielkie odległości, więc dialekt dzieci z odległej wioski mógł brzmieć dla nich obco.

Jak było naprawdę, nie dowiemy się zapewne nigdy.