Zwierzęta są głupie i rośliny też – przewodnik terenowy II

#1. Czapla świnia

Czapla siwa to duży ptak. Nie napiszę nic na temat jej koloru, no bo jednak trochę się szanujmy. Ma około 100 centymetrów wysokości, a rozpiętość jej skrzydeł może dochodzić do prawie dwóch metrów. Pomimo tego waży jedynie dwa kilogramy, co jest dosyć podejrzane.

Jest też absolutnie obrzydliwa. Jako czapla słynie z tego, że zjada wszystko, co tylko zmieści jej się do dzioba. Ryby, ślimaki, węże, małe cywilizacje, wszystko jedno, byle dało się połknąć. O trawienie martwi się później. Tzn. w sumie to się nie martwi, bo to, co okaże się ciężkostrawne, czapla wyrzyguje. Aby ocieplić nieco wizerunek tych ptasich psycholi, ich pawie nazywa się pieszczotliwie wypluwkami. Od razu lepiej, prawda?

Czaplę najłatwiej spotkać w pobliżu dużych zbiorników słodkiej wody, np. wśród mazurskich jezior. Obok turystów, wędkarzy i radnych PSL to najgorsze, co ma do zaoferowania ten region.

👉 Co struś zrobiłby Ci, gdyby tylko miał okazję?

#2. Obywatel szczur

Szczur wędrowny dorasta do około 30 cm plus 15-20 cm pokrytego łuską i rzadką szczeciną ogona. Zjada owoce, warzywa, korzenie, owady, małe ssaki, fragmenty żywych świń i małych dzieci, mydło, a nawet świece. Słowem jest obywatelem idealnym.

Ten brązowo-szary drań to prawdopodobnie jedyny mieszkaniec dużych ośrodków miejskich, którego dzietność faktycznie ma się dobrze po reformach socjalnych z ostatnich kilku lat. Dobrze czuje się w piwnicach, starych magazynach, rurach kanalizacyjnych, na wysypiskach śmieci, a nawet w mikroapartamentach inwestycyjnych na Woli. Ciąża szczura wędrownego trwa od 21 do 23 dni. Samica rodzi od trzech do sześciu razy w roku i od razu po 7-8 młodych, które są gotowe do rozmnażania po trzech miesiącach. Jeszcze tylko nauczyć szczury głosować, oduczyć srania do wina mszalnego i fajrant.

Na szczęście dla nas te kosmate dranie mają jedną zasadniczą wadę. Są cholernie nieufne. Kiedy szczur wędrowny zobaczy na swojej drodze jakiś nowy smakołyk, nie rzuca się na niego, tylko wraca po kolegę o niższym statusie społecznym. Kolega zjada smakołyk, a reszta szczurów obserwuje, czy nie odwali przypadkiem kity albo np. nie zacznie głosować na Konfederację. Taka skłonność do refleksji całkowicie dyskwalifikuje szczura jako wyborcę.

Czy mogę go tycnąć? Szczur wędrowny gryzie z prędkością 5 do 6 ugryzień na sekundę z naciskiem 1700 kg na cm², przenosi leptospirozę, salmonellozę, wściekliznę i dżumę. Oczywiście, że możesz go tycnąć.

#3. Mewa nienawistna

Śmietnikowe sępy, skrzydlaci kloszardzi, posłowie i senatorowie. Różne, nawet najbardziej obraźliwe określenia nie oddają mewie sprawiedliwości. Jeżeli gołąb to szczur wśród ptaków, to mewa jest oposem. Opos to taki łysy szczur na metamfetaminie. Skoro już o gołębiach mowa, to mewie srebrzystej zdarza się czasami jakiegoś przekąsić, ale nie pogardzi też padliną lub hamburgerami.

Mewy srebrzyste to spore ptaki. Mają około 70 cm długości i nawet 1,5 metra rozpiętości skrzydeł. Pojawiają się nad zbiornikami wodnymi, wysypiskami śmieci i McDonaldami. Wszędzie tam, gdzie capi i można jeść odpadki. Np. w centrum Gdańska.

Niezależnie od tego, gdzie się zjawi, sieje chaos i zniszczenie. Potrafi doskonale wyczuć osłabienie lub chorobę innych zwierząt i zamęczyć je sama lub w grupie. Mewom zdarza się nawet naprowadzać większe drapieżniki, jak niedźwiedzie, na ofiary, aby potem ucztować na resztkach rozszarpanej przez misia foki.

Mewa srebrzysta trafiła do Polski w 1968 roku, a jej populacja zwiększała się aż do kolorowych lat 90. Jeżeli jakiś ptak zasłużył na to, aby być symbolem przemian polskiego wybrzeża, to jest nim właśnie ona.

👉 Jakie zwierzę zapamięta Twoją twarz i ma powody, żeby Cię nienawidzić?

#4. Taka świnia z Gdańska

„Dziki atakują mieszkańców Gdańska, mieszkańcy Gdańska atakują dziki”. Takie nagłówki coraz częściej pojawiają się w pomorskiej prasie. Zdawałoby się, że ze względu na bliskie pokrewieństwo i zbliżony styl życia gdańszczanie i dziki powinni żyć w zgodzie. Niestety w ostatnich latach porachunki pomiędzy nimi przybierają na sile. W Gdańsku-Oruni ktoś zaatakował dzika nożem. W odpowiedzi dziki wystawiły wyjątkowo złośliwą sztukę teatralną na temat dyskusyjnych walorów smakowych gdańskich psów.

Dziki mają doskonały węch i całkiem dobrze rozwinięte smak, słuch oraz dotyk. Tym bardziej zastanawiające jest co, do cholery, robią w Gdańsku. Być może odpowiedzią jest ich ułożenie oczu, które nie pozwala im dobrze widzieć tego, co znajduje się przed nimi.

W poszukiwaniu przyczyn problemu musimy jednak cofnąć się o co najmniej kilkanaście lat. Mniej więcej w tym czasie imię dzika zostało zawłaszczone przez zwolenników tzw. kultury fizycznej. Określenie „ty dziku” stało się tyleż powszechne, co życzeniowe. Dorosły samiec dzika waży do 320 kilogramów. Niektórym bywalcom sopockich dyskotek udało się jednak zbliżyć do poziomu lochy, z jej 140 kilogramami wagi. Podobne wymiary i wygląd sprawiły, że dziki z lasu oraz karki z wybrzeża szybko znalazły wspólny język (if you know what I mean). Nagła międzygatunkowa zażyłość niekoniecznie przypadła do gustu prawdziwym lochom, które nie chciały chudnąć i golić się tylko po to, aby rywalizować z nowymi chłopakami odyńców.

Ich ostatnią nadzieją na utrzymanie mężów przy sobie było jedzenie. Niestety, wszystkożerność dzików sprawiła, że doskonale poradziły sobie z gdańską sceną kulinarną i ani myślą wracać do lasu. Jeżeli samice obu gatunków nie znajdą szybko sposobu na pokojowe podzielenie zasobów, konflikt będzie narastał. Nawet jeżeli jego źródłem jest tak piękne i szczere międzygatunkowe uczucie.

BONUS: Najgorsi ojcowie w świecie zwierząt

W poprzednim odcinku

Po więcej takich niecodziennych opisów zwierzaków reinmar zaprasza na swój fanpage 👉 Zwierzęta są głupie i rośliny też. Polecamy!