Wathgurthowe rozważania o niczym.

Krótka fotorelacja (bo się ciemno robiło i wycieczka krótka) z przechadzki po lesie.
Jak już kiedyś pisałem, las lubię. Lubię go zwiedzać i odwiedzać. Tym razem wybrałem się doń u schyłku zimy i z aparatem. Pora była już późna, do zachodu słońca czasu niewiele, toteż i wyprawa i relacja z niej - krótka. W niektórych miejscach śnieg już zanikał: Jednak większość pól i lasów jeszcze pokrywa gruba warstwa śniegu: Śnieg na szczęście dobrze był zmarznięty, więc nogi nie zapadały się głęboko. Przez zarastające popegeerowskie ugory młodniki nie tylko ja do lasu chadzam: Chociaż śladów zwierza dużo było, nie liczyłem, by udało mi się jakiegoś upolować. Ciężkie buty na zmrożonym śniegu zbytnio hałasują. Wlazłem wreszcie zwierzęcą ścieżką w prawdziwy las, ten kawałek nazywany bywa przez miejscowych "bagnami": Dawniej wydobywano tu torf, i "wyrobiska" są stale wypełnione wodą. Wśród brzóz znajdują się sadzawki. Wypełnia je pół metra do metra wody i nieznana ilość mułu, nasiąkniętego torfu i gnijących od wielu lat liści. Miejsca, w których nie ma drzew są to właśnie te sadzawki. Zresztą latem cały ten obszar jest podmokły i chodzi się po miękkim dywanie z mchu rosnącego na torfie. Dobrze znam ten las i zdarzało mi się tam chodzić nawet w nocy. Ale jeden nieprzemyślany krok w bok i można zrobić chlup. Dlatego wolę trzymać się ścieżek wyżej położonych. Opuszczam bagna i kieruję się w głąb lasu. W lesie wiele się zmieniło przez lata, w których go odwiedzałem. Pojawiły się nowe drogi, lub utwardzono nieco i poprawiono stare: Gmina zainwestowała "wielkie pieniądze" w stworzenie "infrastruktury" turystyki letniej jak i zimowej. (wyznaczono szlaki rowerowe i narciarskie) Moim ulubionym celem wypraw w dzieciństwie i młodości były wąwozy wyrzeźbione w piasku i glinie morenowych wzgórz przez liczne strumienie. Śnieg, lód oraz niski poziom wody w tych strumykach znacząco ułatwia łażenie po nich i ich dolinach. Gdy wiosna przyjdzie w pełni, w niektórych miejscach strumyki będą miały po metr głębokości. Mam nadzieję zrobić też wiosenną fotorelacje, powinna być bardziej zielona :) Wreszcie, gdy już straciłem nadzieję na jakikolwiek łup, udało się na pocieszenie upolować jednego zwierza. Niestety, gdy go spostrzegłem, on już zdążył się zorientować, że coś się zbliża: Na koniec wlazłem na ambonę. Liczyłem na dodatkowy łup, ale zaczęło robić się ciemno, zimno, więc nie wysiedziałem tam długo. I choć nie była to najbardziej udana z moich poleśnych wycieczek, to i tak pozwoliła mi się zrelaksować i odstresować. Odetchnąć powietrzem, nie zawsze świeżym (na bagnach śmierdzi gnijącymi liśćmi, nawet zimą) ale zawsze innym, niż to używane na co dzień.