Historia szybko zaczęła żyć swoim życiem. Podniecone panie opowiadały, że za opłatą czterdziestu marek oglądały diabła. Noworodek według tych relacji był przywiązany łańcuchem w sali na parterze. Miał ogon, pysk cielęcia i bódł rogami tych, którzy podeszli za blisko.

Inna wersja opowiadała o chrzcie diabła. Według tej plotki, chrzest odbył się w kościele Świętego Mikołaja. W czasie ceremonii niebo rozdarła błyskawica, świątynia zatrzęsła się w posadach, a kropidło wypadło z ręki księdza. Diabeł tylko się zirytował.

Skoro na diabła nie działały środki kościelne, lekarze przeszli do środków bardziej przyziemnych. Postanowili czarta otruć. On jednak nic sobie z trucizn nie robił, nawet cyjanek nie zrobił na nim wrażenia. Pieklił się za to coraz bardziej – plotkowano, że wyrażał swoje niezadowolenie z kuracji truciznami parskając ogniem.

Tłum gorączkował się coraz bardziej. Według relacji gazet krzyczano „puść nas do dyabła”. W końcu musiała zainterweniować policja. Gawiedź wymyśliła wytłumaczenie tajemniczości szpitala: dyrektor miał przyjąć łapówkę od rodziny dziewczynki, żeby sprawę zatuszować. Diabeł miał trafić za granicę, gdzie miał zostać zakonserwowany w spirytusie. Punkty docelowe różnią się zależnie od opowieści. Raz miał być to zakład antropologiczny w Berlinie, stolicy wrogich Niemiec, innym razem opowiadano, że bies trafi do Moskwy, do złych bolszewików, a wersja totalna, przekazywana przez jedną z gazet, mówi o pociągu specjalnym z Krakowa, przez Berlin do Moskwy. Tournée przez wrogie kraje.

Tłum nie chciał odpuścić i całą noc czekał, aż diabeł zostanie wywieziony z kliniki przy ulicy Kopernika.


Wytłumaczenie całej historii było dosyć proste. W szpitalu urodziło się dziecko z przerośniętą kością ogonową. Ktoś wyniósł tę wiadomość ze szpitala, a ona zaczęła żyć własnym życiem. Dwa dni po szturmie na szpital, doktor Adolf Flesk opisywał na łamach Ilustrowanego Kuryera Codziennego kwestię deformacji i ubolewał, że tak łatwo przyjmują się tezy wprost nieprawdopodobne, gdy prawda długo nie może znaleźć zwolenników.


Dla Krakowa nie był to pierwszy przypadek narodzin diabła. Pierwszy miał urodzić się w roku 1544. Pierwszy znany nam opis tej historii pochodzi z 1721 roku pióra Gabriela Rzączyńskiego, prekursora zoologi w Polsce. Przetłumaczył go Julian Tuwim w Czarach i czartach polskich. Według opisu był mniej przyjemny niż diabeł z 1920. Porośnięty psią sierścią miał małpi pysk na piersi, kocie oczy na podbrzuszu, psie łby na łokciach i na stopach, łabędzie nogi i ogon na pół łokcia.